1998 Τα Μέσα Δωμάτια

Η ζωγραφική της Ηώς Αγγελή ανατρέπει τις οπτικές συμβάσεις που προσγειώνουν νοηματικά τη βεβαιότητα της εικόνας και τη μονοσήμαντη αληθοφάνειά της.

Η εικόνα είναι η διαδικασία των εσωτερικών μηχανισμών που ανιχνεύουν τις διαφορετικές όψεις της πραγματικότητας. Αυτή η διαδικασία αντανακλά τον τρόπο αντίληψης και επεξεργασίας της εικόνας από το νου και τη φαντασία, τη μνήμη και τα αντικρύσματά της, καθώς μεταμορφώνεται στο χρόνο.

Οι μορφές παριστάνουν τους μετασχηματισμούς του εαυτού τους. Προσδιορίζουν και προσδιορίζονται από τη μεταξύ τους συνάφεια, αναδεικνύοντας τον εκάστοτε εικονιστικό τους βιότοπο.

Η Ηώ Αγγελή ανατρέπει την ψευδαισθητική προοπτική υποκαθιστώντας την με την αίσθηση της ρευστότητας. Οι μορφές συνεχώς τροποποιούνται και αλλάζουν, δανειζόμενες τη ζωή μιας εξελικτικής οργανικότητας όπως τη συναντά κανείς στα έμβια όντα αλλά και στις λέξεις που ζουν μέσα στην γλώσσα. Εισπράττουν, τροποποιούν, μετασχηματίζουν και αποβάλλουν νοήματα.

Ο χώρος θυμίζει την κίνηση μιας δίνης μέσα στην οποία φανερώνονται οι μορφές των έργων. Μορφές, σχεδιάσματα και χειρονομίες είναι οι μεταμφιεσμένες ιδιότητες της ελαστικότητας αυτού του χώρου. Αναδύονται με καινούριες κάθε φορά οπτικές εκδοχές, δημιουργώντας μια γεωγραφία της οπτασίας.

Το φως προερχόμενο από ζωγραφισμένους και αυτοακυρωνόμενους λαμπτήρες, φωτίζει μια εκρηκτικά ερημική μοναξιά, μέσα από την οποία γεννώνται και φανερώνονται τα «πράγματα».

Με την πολλαπλότητα και την αλληλοεξουδετέρωση των εστιών του, το φως δηλώνει διαφορετικά επίπεδα και χρονικές στιγμές της «παράστασης». Άλλοτε πάλι, συναντά κανείς το φως, αφομοιωμένο μέσα στην πινελιά του χρώματος, να διαχέεται σαν την υγρή πάχνη στο περιβάλλον.

Χρώμα και φως ταυτίζονται, νοτίζοντας αντανακλαστικά τις χροιές μιας φαιοκίτρινης ατμόσφαιρας που θυμίζει αρχαίες μεμβράνες και παπύρους, όπου πάνω τους γράφονται στρωματογραφικά οι εικόνες. Εικόνες ενός λόγου ποιητικά μεταφορικού και ελλειπτικά αποσπασματικού για τις σημασίες της ζωγραφικής, που λυτρώνεται πλέον από τα δεσμά των ιδεών της και των παλιότερων κτητικών αντωνυμιών της.

Κάθε εικόνα της Ηώς Αγγελή, είναι ένα παράθυρο στον κόσμο του αστάθμητου, και του προτεινόμενου, του γνωστού και του απροσδόκητου, του οικείου και του αλλότριου, που φανερώνεται ως ένα φευγαλέο αποτύπωμα την ώρα που εκείνο μετουσιώνεται.

Αθηνά Σχινά, 1998