1992 – Τοπία επάλληλα

To Αδύνατο Σχόλιο

Δεν υπάρχει πλέον δύναμη των εικόνων.
Παλίμψηστη γραφή το ένα πάνω στο άλλο γράμμα,
Όσο ζωντανά κι αν «μας αναπαριστά» τα
το κείμενό μου και το κείμενο του άλλου,
δάση, τις πόλεις, τους ανθρώπους, τις μάχες ή
γραφή που δεν θα περιγράψει ωστόσο την ενιαία σου
τις καταιγίδες, το σχέδιο, παρ’ όλα αυτά δεν
ζωγραφική, Ηώ.
τους μοιάζει: δεν είναι παρά λίγο μελάνι
Εκεί η μίξη των εικόνων, λάδι, γραφίτης, σπρέϋ, σινική,
βαλμένο εδώ κι εκεί πάνω στο χαρτί. Μετά βίας
γύψος, πηλός, κερί, τελειούται και η Εικόνα δεν ομοιάζει
κρατάει από τα πράγματα το σχήμα τους, ένα
με τα πράγματα που σημαίνει.
σχήμα που έχει αναχθεί σε ένα και μόνο
Εδώ τα στρώματα είναι εμφανή, γράμμα πάνω στο γράμμα.
επίπεδο, παραμορφωμένο και το οποίο οφείλει
Διαγράφει η Εικόνα σου όπως η «Τελευταία γραφή μιας
να είναι παραμορφωμένο -το τετράγωνο σε
εποχής».
ρόμβο, ο κύκλος σε σχήμα ωοειδές-
Εγγράφει η Εικόνα σου την ανεικονικότητά της μέσα στον
προκειμένου να αναπαραστήσει το
πίνακα, έσω Εικόνα όχι έξω.
αντικείμενο. Δεν αποτελεί την «εικόνα» του
Το έξω αναπαριστάς σε αβυσσαλέο βάθος ώστε σβήνει.
παρά μόνον υπό τον όρο να «μην του μοιάζει».
Άρα η ζωγραφική σου οφείλει να εννοηθεί ως δια-γραφή,
Αν όμως δεν δρα μέσω της ομοιότητας, πώς
κατα-στροφή, του παλιμψήστου των γραφών.
δρα λοιπόν; «Ωθεί τη σκέψη μας» να
Κανένα νόημα δεν προηγείται, κανείς σχολιαστής δεν
«συλλαμβάνει», όπως κάνουν και τα σημεία και
σχολιάζει.
τα λόγια «τα οποία κατά κανέναν τρόπο δεν
μοιάζουν με τα πράγματα που σημαίνουν».
Αν ο ζωγράφος «φέρει το σώμα του μαζί του»,
πώς άραγε ο ασώματος σχολιαστής θα γράψει;
Μωρίς Μερλώ-Ποντύ
Γιώργος Βέλτσος, Δεκ. 1991